Etap O: Szczecin – Londyn  7 lipca 2014 – 28 lipca 2014
Wyprawa rozpocznie się w Świnoujściu. Po zaokrętowaniu załogi i uroczystym pożegnaniu pożeglujemy w stronę niemieckiego Sassnitz. Miasto to znajduje się na wyspie Rugia i leży nieopodal malowniczych kredowych klifów. Dalej płyniemy przez cieśniny duńskie, Kattegat, Skagerrak wzdłuż wybrzeży szwedzkich z etapowym portem w Oslo (po drodze możliwe porty do odwiedzenia jak Kopenhaga, Goteborg). Z Oslo przez morze Północne kierujemy się w kierunku wyspy Helgoland. Malownicze klify na tej małej wyspie są doskonałym przykładem niszczycielskiej działalności wiatru i fal morskich.  Dalej czeka już Amsterdam, atrakcji którego nie trzeba opisywać, każdy znajdzie tam coś dla siebie. Na koniec  tego etapu, żeglując po Tamizie, jacht dotrze do samego centrum Londynu i zacumuje w dokach świętej Katarzyny, położonej nieopodal Tower Bridge.

Etap 1: Londyn – Lizbona  1 sierpnia 2014 – 19 sierpnia 2014
Etap z Londynu to przede wszystkim Kanał Angielski  z pogłębianiem umiejętności żeglowania po tym najbardziej ruchliwym akwenie w Europie i słynna Zatoka Biskajska.  Odwiedzimy któryś z pływowych portów we Francji oraz na pewno La Coruna. A potem czeka nas malownicza Lizbona ze swoją tradycją, czerwonym winem i muzyką fado.

Etap 2: Lizbona – Las Palmas  19 sierpnia 2014 – 3 września 2014
Uroków portugalskiej stolicy – miejsca rozpoczęcia drugiego etapu wyprawy – nikt nie musi zachwalać – wszyscy wiemy jaka wspaniała jest pełna zabytków Lizbona. Wraz z leniwym prądem rzeki Tag wyjdziecie na Ocean Atlantycki i żeglując wzdłuż wybrzeża Portugalii i Hiszpanii będziecie mieli możliwość odwiedzenia wielu pięknych miejsc. Obydwa kraje są otwarte na potrzeby żeglarzy i posiadają ogromną ilość portów i marin.
Gdy już nasycicie się portowym życiem czekać będzie was kilkudniowy, oceaniczny przeskok na Wyspy Kanaryjskie, gdzie znów będziecie mogli kontynuować zwiedzanie ciekawych miejsc.

Etap 3: Las Palmas – Dakar  3 września 2014 – 18 września 2014
Niezwykle rzadko jachty pod biało czerwoną banderą odwiedzają atlantyckie wybrzeże Afryki. W tym etapie wyprawy, będziecie mieli szanse poczuć prawdziwy zapach Czarnego Lądu. Początek etapu to porty Wysp Kanaryjskich, piękne widoki, tętniące turystycznym życiem miasta gdzie na każdym kroku można skorzystać ze zdobyczy cywilizacji. Natomiast port końcowy, który osiągnięty zostanie w ciągu 10-12 dni, to absolutna odmiana – egzotyka w najczystszej postaci.  Choć w Senegalu ciężko znaleźć jakiekolwiek udogodnienia dla żeglarzy, nie ma pryszniców i wygodnej kei, to jednak warto odwiedzić to miejsce, bo wrażenia stamtąd będą niezapomniane.

Etap 4: Dakar lub Palmeira (Capo Verde) – Recife  18 września 2014 – 15 października 2014
Trawers Atlantyku połączony z przejściem równika –  trasa marzeń wielu żeglarzy. Zaczniecie w afrykańskim, kolorowym, głośnym i niezwykle egzotycznym Dakarze. Jako port startu etapu możliwy też jest Palmeira (Capo Verde – Wyspy Zielonego Przylądka). Jacht niesiony passatem w ciągu trzech tygodni dotrze do równie kolorowego, głośnego i egzotycznego dla żeglarzy z Polski miasta w Brazylii – Recife.
Nie zapomnijcie zabrać odpowiedniego zapasu olejku do opalania – równikowe słońce będzie świecić nad waszymi głowami.

Etap 5: Recife – Rio de Janerio  15 października 2014 – 4 listopada 2014
Port rozpoczęcia etapu nazywany jest Brazylijską Wenecją. Ogromna liczba mostów, wijące się między budynkami rzeki, wspaniała zabytkowa, pochodząca z okresu kolonialnego część miasta to tylko cześć tego, co będziecie mogli zobaczyć przed wypłynięciem.  Recife po portugalsku znaczy rafa. Tuż za jedną z najpiękniejszych plaż świata –  Boa Viagem – roztacza się raj dla płetwonurków. Koniecznie zabierzcie ze sobą maski!  Ten etap pomyślany został jako „turystyczno – zwiedzaniowy”. Jego trasa biegnie wzdłuż słonecznego wybrzeża Brazylii. W trakcie rejsu będziecie mieli szanse odwiedzić wiele miejsc, do których rzadko zaglądają turyści, natomiast koniec etapu chyba nie wymaga żadnego komentarza – Rio to kwintesencja Brazylii .

Etap 6: Rio de Janerio – Punta del Este  4 listopada 2014 – 22 listopada 2014
Głowa cukru, Ipanema, Corcovado z figurą Chrystusa Odkupiciela, Copacabana, Maracana – zawsze chcieliście to zobaczyć i w tym etapie marzenia się spełnią. Po zwiedzeniu wielu sławnych miejsc wyruszycie w rejs wzdłuż Brazylijskich plaż aż do Urugwaju, do największego na świecie estuarium – Rio de La Plata. W trakcie rejsu będziecie mijali wiele portów – tylko od waszej inwencji zależeć będzie, czy odwiedzicie Magiczną Wyspę w Florianopolis, czy zjecie porcję churrasco w Rio Grande lub napijecie się caipirinha w Sanata Marta?  Etap zakończy się w urugwajskim kurorcie Punta del Este.

Etap 7: Punta del Este – Stanley  22 listopada 2014 – 11 grudnia 2014
Noc pod rozgwieżdżonym niebem południowej półkuli, gdy w kokpicie jest jasno od blasku Mlecznej Drogi a przed dziobem skrzy się Krzyż Południa jest tym, o czym marzą wszyscy europejscy żeglarze. A gdy do tego doda się możliwość żeglowania przez sławetne Ryczące Czterdziestki i Wyjące Pięćdziesiątki, to emocje zaczynają zapierać dech w piersiach.  Etap z Urugwaju na Falklandy jest esencją tych wspaniałych żeglarskich doznań.

Etap 8: Port Stanley – Cape Town 11 grudnia 2014 – 5 lutego 2015
Trasa ostatniego i najdłuższego etapu wyprawy będzie wiodła przez wody Antarktyki i miejsca szczególnie związane z postacią Ernesta Shackletona. Odwiedzimy Wyspę Słoniową do której dotarł Sir Shackleton wraz ze swoją załogą po opuszczeniu statku Endurance, oraz zatokę Króla Haakona na Georgii Południowej – miejsce gdzie wylądował odkrytopokładową szalupą. Oczywiście odwiedzimy także grób Sir Ernesta Shackletona znajdujący się w Grytviken. Z Georgii Południowej, poprzez najbardziej odosobnioną wyspę na świecie  – Tristan da Cunha dotrzemy do Afryki Południowej.

Jacht po półrocznych przygotowaniach w Trzebieży i Szczecinie 28 maja 2011 roku o godzinie 13:00 odpłynął z Wałów Chrobrego w Szczecinie, przyjmując kurs przez Świnoujście na Bornholm i z powrotem do Świnoujścia. Był to etap tzw. zerowy, którego celem było sprawdzenie działania wszystkich urządzeń i systemów na jachcie. Próba wypadła pozytywnie i 2 czerwca jacht przez Kanał Kiloński Helgoland popłynął do Amsterdamu wewnętrznymi wodami holenderskimi. W Amsterdamie była zmiana załogi, jacht popłynął do Anglii i Francji, gdzie w miejscowości Lorient nastąpiła kolejna wymiana. Kolejny etap wiódł z Lorient do Lizbony. Z Portugalii przez Maderę, Wyspy Kanaryjskie jacht dotarł do Wysp Zielonego Przylądka, gdzie na wyspę Sal dotarła kolejna załoga, która poprowadziła jacht do Brazylii. Dalsza droga z kolejnymi załogami prowadziła przez Rio de Janeiro, Buenos Aires, Cieśninę Magellana na Pacyfik i stamtąd przez Cape Horn do Ushuaia.

Było to pierwsze przejście jachtu Polonus wokół Hornu, a wyczynu tego dokonała załoga pod dowództwem kpt. Sławomira Kulczaka ze Szczecina.

Z Ushuaia załoga pod dowództwem kpt. Henryka Wolskiego dokonała kolejnego opłynięcia Hornu wraz ze zwiedzaniem Patagonii i powrotem do Ushuaia. Stamtąd 4 stycznia 2012 roku żeglarze pod dowództwem kpt. Radosława Przebitkowskiego wypłynęli na Antarktydę odwiedzając bazę Polskiej Akademii Nauk im. H.Arctowskiego, bazę chilijską oraz bazę brytyjską Lockroy.

Po 3 tygodniach niezapomnianych przeżyć na wodach Antarktydy, Polonus skierował swój dziób w kierunku Przylądka Nieprzejednanego, by 25 stycznia o godzinie 17.28 przeciąć w odległości 1mili trawers Przylądka Horn przy sile wiatru 9 w skali Beauforta.

Na początku lutego w Ushuaia nastąpiła wymiana załóg i jacht udał się cieśninami Patagonii i wodami Pacyfiku w drogę powrotną do Polski.

Peru, Kolumbia, Ekwador ,Panama to kolejne odwiedzane kraje z wymianą załóg. Na początku lipca jacht przepłynął Kanał Panamski i dotarł do St. Martin w Archipelagu Małych Antyli skąd 3-osobowa załoga przepłynęła pokonując 4100 mil bez zawijania do portu na Islandię. Stamtąd w sierpniu jacht udał się na 3 tygodniową podróż na Grenlandię z wymianą załóg w porcie Keflavik. Kolejna 8-osobowa załoga poprowadziła jacht przez Wyspy Owcze, Hebrydy do Dublina. W Stavanger wsiadła ostatnia załoga złożona z organizatorów wyprawy, w skład której weszli kpt. Marek Grzywa i armator jachtu, współorganizator wyprawy Piotr Mikołajewski.

[…] Wiatr wiał coraz silniej, dziurawy ponton smętnie zwisał na żurawikach tłukąc się o bramę rufową a my dzielnie zmierzaliśmy w kierunku Wysp Owczych. Lało, wiało i życie na burcie zaczęło przypominać komunizm, z którego nie można się uwolnić :-) Osoby pływające po płytkich wodach Bałtyku czy Północnego, znające stromą falę nigdy nie zrozumieją pierdzielniku organizowanego przez ocean. Gdy faluje Bałtyk, to po prostu się człowiek trzyma i już – nie ma co kombinować, bo wiadomo, że za kilka sekund poleci się na ryjo. Złuda Atlantyku nazywa się fala o długości pół mili. Jedziesz na równej stępce, zmysł przetrwania zdążył usnąć a tu nagle jak nie walnie – ludzie z koi, literatura z półek i gary z kambuza – wszystko leci i nie ma wybacz. […]

Chcieliśmy zobaczyć sławne faroańskie ptasie klify. Szybka decyzja – wychodzimy! Pójdziemy 20 mil do Vestmanna, stamtąd jest rzut beretem do klifów i nie będziemy musieli walczyć rano z przeciwnym prądem. Na Faroe występują pływy powodujące tworzenie się stosunkowo silnych prądów pomiędzy wyspami. […] Vestmanna to dziura zabita dechami. Nie ma kibelków, wody, prądu na kei. Port jest opisany w locji, ale nawet bez opisu wejście nie stanowiło by problemu. W porcie jest głęboko i staje się long side do opon. Są kilkumetrowe pływy i sklep spożywczo-przemysłowy (ichnia Gminna Spółdzielnia) […].

Maar, forum żegluj.net

To było naprawdę spełnienie marzeń – błękitny lód, grom cielących się lodowców, pióropusze i ogony wielorybów, wygrzewające się na krze foki, gorące serca polarników!

Jacht ten odbył szereg trudnych wypraw w tym:

• rok 2008  Svalbard (Spitzbergen);
• rok 2010  rejs wokół Islandii;
• lata 2011/12 wyprawa „Śladami Śmiałego” obejmująca wody Atlantyku od Antarktydy  do Grenlandii i Pacyfiku od strony zachodniej Ameryki Południowej.

Za tę wyprawę organizatorzy otrzymali od Wielkopolskiego Okręgowego Związku Żeglarskiego Złotą Omegę za Rejs Roku oraz Złotą Omegę za Imprezę Roku. Byli także nominowani do ogólnopolskiej nagrody Rejs Roku.

Ogólne dane jachtu:

• wymiary: Lc = 13.4 m, B = 3.9 m, T = 1.8 m;
• ożaglowanie: kecz, powierzchnia pomiarowa 80 m2;
• kadłub: stalowy;
• rok budowy 1991;
• ilość koi: 8 plus dostawka w mesie przy stole (w czasie wyprawy jedną koję zajmować będzie bosman);
• silnik: Leyland, 78.4 kM;
• zbiornik wody/paliwa: 1200/450 litrów

Wyposażenie nawigacyjne:

• plotter z kompletem map (C-Map NT Max)
• radar (obrazowanie na plotterze)
• telefon satelitarny Iridium
• radiotelefon stacjonarny VHF DSC
• radiotelefon przenośny VHF
• odbiornik komunikatów NAVTEX
• AIS
• trzy niezależne odbiorniki GPS
• kompas satelitarny
• kompas magnetyczny (przy kole sterowym)
• wiatromierz
• echosonda
• echopilot (echosonda patrząca w przód)
• log mechaniczny
• komputer PC z kompletem map
• mapy „papierowe” generalne na cały obszar pływania i „podejściówki” do portów wymiany
• tabele pływów
• locje (NGA)

Wyposażenie ratunkowe:

• pasy ratunkowe
• szelki asekuracyjne wraz z linką i karabińczykiem
• dwa koła ratunkowe (z linką i pławką)
• zestaw pirotechniki sygnalizacyjnej zgodny z KB
• dodatkowy pistolet sygnalizacyjny
• boja EPIRB
• tratwa ratunkowa 12 osobowa

Zabudowa kambuza umożliwia kukowi pracę nawet w czasie silnego rozkołysu. Dwupalnikowa kuchnia gazowa z piekarnikiem zawieszona jest na kardanie i pozwala na przygotowywanie gorących posiłków nawet w pięćdziesięciostopniowym przechyle (o ile kuk to zniesie :-). Kambuz wyposażony jest w komplet sztućców, talerzy, naczyń do przygotowywania posiłków oraz lodówkę.

Ośrodkiem administracyjnym jest Thorshavn (farer. Tórshavn). Głównymi miastami Wysp Owczych są: Klaksvík, Hoyvík, Argir. Żyje tam prawie 48,2 tys. mieszkańców, a gęstość zaludnienia wynosi 34,5 osób/km². Językami urzędowymi są farerski i duński. Mieszkańcy wyznają w większości luteranizm.

Archipelag tworzy 18 głównych wysp wulkanicznych o powierzchni górzystej. Największe z nich to Streymoy (373 km²) i Eysturoy (286 km²). Najwyższym wzniesieniem Wysp Owczych jest Slættaratindur na Eysturoy (882 m n.p.m.). Wzniesienia przecinają liczne doliny. Wybrzeża – na ogół skaliste i strome, tylko gdzieniegdzie mają charakter fiordów. Są tu najwyższe klify w Europie, jak znajdujący się na Viðoy klif przylądka Enniberg (745 m), zajmujący w Europie pierwsze miejsce. Rzeki są krótkie i wąskie, często przybierają na sile w okresie pozimowych roztopów, zdarza się, iż zakończone są wodospadami spadającymi z wysokich klifów do oceanu. Na wyspach występują także jeziora, z których największym jest Sørvágsvatn na wyspie Vágar.

Przybliżone współrzędne Wysp Owczych: 62°00′N 6°47′W (Thorshavn na wyspie Streymoy, w centrum archipelagu).

źródło: Wikipedia

Na wyspie jest sporo śladów po porzuconych bazach wielorybniczych. Najsłynniejsza, wyśpiewana w morskich pieśniach Grytviken, dziś jest martwa i porośnięta trawą.

To na tą właśnie wyspę dopłynął Ernest Shackleton na łodzi James Caird, by wezwać pomoc do pozostałych na Wyspie Słoniowej załogantów.  Na tej wyspie, w trakcie kolejnej antarktycznej wyprawy zmarł na zawał serce i tam został pochowany.

W dniu 5 stycznia 2015 roku uczestnicy wyprawy ku czci i pamięci Sir Ernesta Shackletona złożą na jego grobie kwiaty uhonorują wielkiego żeglarza i polarnika.

Link do kamer internetowych na Georgii Południowej

Ushuaia jest uznawana za wyjątkowe miejsce ze względu na swoje położenie – jest ona bowiem uważana za najbardziej wysunięte na południe miasto nie tylko w Argentynie oraz Ameryce Południowej, ale także na świecie.

Ushuaia jest często nazywana najdalej na południe wysuniętym miastem kuli ziemskiej (54°48′S). Tytuł ten jest kwestionowany przez Chile, które na południe od Ushuaia, na wyspie Navarino rozwija rybacką osadę Puerto Williams (54°56′S). Puerto Williams liczy na razie jednak tylko około 2000 mieszkańców i nie posiada pełnej miejskiej infrastruktury. Na tej samej wyspie, jeszcze dalej na południe wysunięta jest osada Puerto Toro (55°04′S) zamieszkiwana przez około 100 osób.

źródło: wikipedia

1901–1902 – jako członek ekspedycji Roberta Scotta na pokładzie statku Discovery. Wyprawa powróciła po dwóch latach dotarłszy na południe dalej niż ktokolwiek inny w tym czasie.

1907–1909 – dowódca wyprawy na biegun południowy. Znalazłszy się 180 km od bieguna, musiał zawrócić, ponieważ zabrakło mu żywności.

1914–1916 – dowódca wyprawy transantarktycznej. W sierpniu 1914 roku wyprawa w liczbie 28 ludzi wypłynęła z Wielkiej Brytanii na barkentynie Endurance dowodzonej przez Franka Worsleya. Po krótkim pobycie na Georgii Południowej 15 grudnia 1914 roku wyruszyli na Morze Weddella. Planowana była piesza trasa przez Antarktydę od Morza Weddella do Morza Rossa. Po 6 tygodniach żeglugi znaleźli się 160 km od lądu Antarktydy gdzie zatrzymało ich zwalisko kry lodowej. 14 lutego 1915 roku lód skuł wodę i uwięził statek i załogę, która rozpoczęła walkę o przetrwanie. Załoga musiała opuścić statek Endurance w październiku 1915 roku, kiedy coraz grubsza pokrywa lodowa poważnie uszkodziła statek. 27 października 1915 roku Endurance został zmiażdżony i zatonął pod lodem. Cała załoga podjęła desperacką próbę dotarcia na kraniec kry lodowej ciągnąc za sobą 3 szalupy ratunkowe.

 Po dotarciu na otwarte wody 28 osób załogi szczęśliwie dopłynęło do Wyspy Słoniowej, wchodzącej w skład archipelagu Szetlandów Południowych, gdzie rozbito obozowisko. Większość członków wyprawy pozostała na wyspie pod dowództwem Franka Wilda, zaś Shackleton przedostał się z pięcioma wybranymi przez siebie ludźmi w małej łodzi ratunkowej przez najburzliwsze morze świata na odległą o 1200 km Georgię Południową, aby sprowadzić pomoc dla swojej załogi.

Po dotarciu na Georgię Południową Shackleton był zmuszony pozostawić trzech niezdolnych do dalszej podróży członków załogi na południowym brzegu wyspy. Sam wraz z dwoma pozostałymi kompanami w desperackim marszu i resztkami sił pieszo pokonał masyw górski by dotrzeć do wielorybniczej przystani Stromness. 20 maja 1916 roku, po 36 godzinnym marszu wszyscy trzej dotarli do przystani. Wszyscy członkowie wyprawy zostali uratowani przez Shackletona do końca sierpnia 1916 roku. Wszyscy przeżyli ponad półtoraroczną tułaczkę po Antarktyce.

1921–1922 – dowódca ekspedycji mającej na celu opłynięcie Antarktydy. Po zawinięciu 4 stycznia 1922 roku na niewielkim wielorybniczym statku Quest do portu Grytviken na Georgii Południowej Shackleton doznał ataku serca, w wyniku którego zmarł w wieku 47 lat.

źródło: wikipedia
zdjęcia wykorzystano za zgodą: http://www.shackleton-endurance.com

]]> http://www.shackleton2014.pl/sir-ernest-shackleton-polonus-grytviken/feed/ 0 http://www.shackleton2014.pl/wyprawa-shackletona/ http://www.shackleton2014.pl/wyprawa-shackletona/#comments Wed, 04 Dec 2013 12:15:51 +0000 http://www.olek.waw.pl/shackleton2014/?page_id=2 Założenia organizacyjne.

W wyprawie Shackleton 2014 wezmą jachty  z Polski i  innych krajów europejskich. W czasie wyprawy wyznaczone będą stałe porty spotkań jachtów (porty te są ściśle  związane z czczoną osobą).

• rozpoczęcie nastąpi 1 sierpnia 2014 roku w Londynie;
• koszty przedsięwzięcia finansowane będą częściowo przez uczestników, częściowo przez sponsorów;
• końcowe spotkanie nastąpi przy grobie sir Ernesta Shackletona w Grytviken na wyspie Georgia Południowa dnia 5 stycznia 2015 roku w 93 rocznicę śmierci;
• patronat honorowy obejmą ambasadorzy Irlandii i Wielkiej Brytanii;
• patronat medialny obejmą „Magazyn Wiatr” oraz „Magazyn Żeglarski TVN Meteo”,

]]> http://www.shackleton2014.pl/wyprawa-shackletona/feed/ 0