Jacht ten odbył szereg trudnych wypraw w tym:

• rok 2008  Svalbard (Spitzbergen);
• rok 2010  rejs wokół Islandii;
• lata 2011/12 wyprawa „Śladami Śmiałego” obejmująca wody Atlantyku od Antarktydy  do Grenlandii i Pacyfiku od strony zachodniej Ameryki Południowej.

Za tę wyprawę organizatorzy otrzymali od Wielkopolskiego Okręgowego Związku Żeglarskiego Złotą Omegę za Rejs Roku oraz Złotą Omegę za Imprezę Roku. Byli także nominowani do ogólnopolskiej nagrody Rejs Roku.

Ogólne dane jachtu:

• wymiary: Lc = 13.4 m, B = 3.9 m, T = 1.8 m;
• ożaglowanie: kecz, powierzchnia pomiarowa 80 m2;
• kadłub: stalowy;
• rok budowy 1991;
• ilość koi: 8 plus dostawka w mesie przy stole (w czasie wyprawy jedną koję zajmować będzie bosman);
• silnik: Leyland, 78.4 kM;
• zbiornik wody/paliwa: 1200/450 litrów

Wyposażenie nawigacyjne:

• plotter z kompletem map (C-Map NT Max)
• radar (obrazowanie na plotterze)
• telefon satelitarny Iridium
• radiotelefon stacjonarny VHF DSC
• radiotelefon przenośny VHF
• odbiornik komunikatów NAVTEX
• AIS
• trzy niezależne odbiorniki GPS
• kompas satelitarny
• kompas magnetyczny (przy kole sterowym)
• wiatromierz
• echosonda
• echopilot (echosonda patrząca w przód)
• log mechaniczny
• komputer PC z kompletem map
• mapy „papierowe” generalne na cały obszar pływania i „podejściówki” do portów wymiany
• tabele pływów
• locje (NGA)

Wyposażenie ratunkowe:

• pasy ratunkowe
• szelki asekuracyjne wraz z linką i karabińczykiem
• dwa koła ratunkowe (z linką i pławką)
• zestaw pirotechniki sygnalizacyjnej zgodny z KB
• dodatkowy pistolet sygnalizacyjny
• boja EPIRB
• tratwa ratunkowa 12 osobowa

Zabudowa kambuza umożliwia kukowi pracę nawet w czasie silnego rozkołysu. Dwupalnikowa kuchnia gazowa z piekarnikiem zawieszona jest na kardanie i pozwala na przygotowywanie gorących posiłków nawet w pięćdziesięciostopniowym przechyle (o ile kuk to zniesie :-). Kambuz wyposażony jest w komplet sztućców, talerzy, naczyń do przygotowywania posiłków oraz lodówkę.

Na wyspie jest sporo śladów po porzuconych bazach wielorybniczych. Najsłynniejsza, wyśpiewana w morskich pieśniach Grytviken, dziś jest martwa i porośnięta trawą.

To na tą właśnie wyspę dopłynął Ernest Shackleton na łodzi James Caird, by wezwać pomoc do pozostałych na Wyspie Słoniowej załogantów.  Na tej wyspie, w trakcie kolejnej antarktycznej wyprawy zmarł na zawał serce i tam został pochowany.

W dniu 5 stycznia 2015 roku uczestnicy wyprawy ku czci i pamięci Sir Ernesta Shackletona złożą na jego grobie kwiaty uhonorują wielkiego żeglarza i polarnika.

Link do kamer internetowych na Georgii Południowej

„Po zdobyciu bieguna południowego przez Amundsena, który przewagą zaledwie kilku dni wyprzedził brytyjską ekspedycję pod przewodnictwem Scotta, tylko jeden wielki cel pozostał antarktycznym podróżnikom: przejście bieguna południowego w drodze od jednego morza do drugiego.

Usłyszawszy o sukcesie Amundsena, rozpocząłem przygotowania do ostatniej wielkiej podróży, jaka pozostała odkrywcom, aby pierwsze przejście ostatniego z kontynentów zostało osiągnięte przez ekspedycję brytyjską.

„Południe” to narracja do dzienników znanego polarnika sir Ernesta Shackletona, który w trakcie kolejnej próby podboju Antarktydy, już u samej jej początków, wraz z załogą, został przytłoczony przez panujące na miejscu surowe warunki. Grupa śmiałków w przeciągu kilku miesięcy od rozpoczęcia wyprawy została pozbawiona statku i pozostawiona samym sobie, bez łączności z cywilizacją, na dryfującej po Morzu Weddella lodowej krze.

Wydawca książki jest partnerem wyprawy Shackleton 2014.